စာေရးဆရာ ဆူးငွက္ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံျခင္း

ဧရာဝတီ | ႏိုဝင္ဘာ ၂၈၊ ၂၀၀၈

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ အတြက္ အမ်ိဳးသား စာေပဆု ၀တၳဳ႐ွည္ ဆုကို “တိမ္ယံ အိပ္မက္ မိုးထက္နရီ” အမည္ရွိ ၀တၳဳျဖင့္ ဆုရရွိသူ ဆရာ ဆူးငွက္အား ယင္းဆုႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး စာဖတ္ ပရိသတ္ အတြက္ ဧရာ၀တီက ေမးျမန္း ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။

ေမး။ ။ ဆရာ ဒီဆုကို ဘာေၾကာင့္ ရတယ္လို႔ ထင္ပါသလဲ ။

ေျဖ။ ။ နည္းနည္းေျဖရ ခက္မယ္ ထင္တယ္ဗ်၊ (ရယ္လ်ွက္) ၊ အဓိက ကေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ပတ္သက္တာပါပဲ၊ အမ်ိဳးသား ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥပါ။

၀တၳဳက မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ စစ္ႀကီးၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ရတနာပုံ ေခတ္တုန္းက ထြန္းကားခဲ့တဲ့ ႐ိုးရာ ဂီတေတြနဲ႔ စစ္ႀကီး အၿပီးမွာ ႏိုင္ငံျခားက ၀င္ေရာက္လာတဲ့ အေနာက္ ဂီတေတြေပါ့ဗ်ာ၊ အေနာက္တိုင္း တူရိယာေတြ၊ အဲဒါတြနဲ႔ အဲဒါကို ဘယ္လို ေပါင္းစပ္ၾကသလဲေပါ့ဗ်ာ၊ ဆရာ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းတို႔ ဒါးတန္း ဦးသန္႔တို႔လို အဲဒီေခတ္က ေခတ္ပညာတတ္ လူငယ္ေတြကေန တေလွ်ာက္လုံးက ျမန္မာ့ မဟာ ဂီတနဲ႔ အ႐ိုးစြဲလာ ခဲ့ၾကတဲ့ အဲဒီသီခ်င္းေတြ အဲဒီတီးလုံး ေတြကိုပဲ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရာက္လာတဲ့ အေနာက္တိုင္း တူရိယာ ပစၥည္းေတြနဲ႔ တီထြင္ ၿပီးေတာ့ တီးၾက မႈတ္ၾကၿပီးေတာ့ လူေတြၾကား ေရာက္သြားေအာင္ သူတို႔ အခက္အခဲ ေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈေတြနဲ႔ အဲဒါကို ဇာတ္အိမ္ဖြဲ႕ ေရးထားတာပါ၊ အဲဒါေၾကာင့္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ေမး။ ။ အခု ဆုရတဲ့ ၀တၳဳ အမည္ကို ဘာျဖစ္လို႔ တိမ္ယံအိပ္မက္ မိုးထက္နရီလို႔ ေပးရတာပါလဲ။

ေျဖ။ ။ ၀တၳဳ အမည္ တိမ္ယံအိပ္မက္ မိုးထက္နရီလို႔ ေပးထားတာက လူငယ္ေတြမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ စိတ္ကူး စိတ္သန္းေပါ့၊ အဲဒီ အိပ္မက္ဟာ သိပ္ၿပီး ျမင့္မားတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လည္း ဆုိေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေနာက္ႏိုင္ငံ ေတြမွာ ဆင္ဖိုနီ ေအာ္ခက္စ္ထရာ ၀ိုင္းႀကီးေတြ ေပၚေနၿပီ၊ ထူးထူးျခားျခားကို ေပၚေနၿပီ၊ ေပၚေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဗမာမွာေတာ့ မရွိေသးဘူး။

အဲဒီေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ အိမ္မက္က ဒီဗမာမွာ ရွိထားတဲ့ မဟာဂီတမွာ လာတဲ့ အဖိုးတန္တဲ့ ေတးသြားေတြကို အဲဒီလို အေနာက္တိုင္း တူရိယာ ပစၥည္းႀကီးေတြနဲ႔ ဆင္ဖိုနီ ၀ိုင္းႀကီးေတြ လုပ္ျပမယ္ဆိုတဲ့ အိပ္မက္ေပါ့၊ အဲဒါ ျမင့္မားတာ မို႔လို႔ တိမ္ယံ အိပ္မက္လို႔ သုံးတာ၊ မိုးထက္ နရီ ဆုိတာကေတာ့ အဲဒီအိပ္မက္ကို ဘယ္လို အေကာင္အထည္ ေဖာ္မလဲေပါ့၊ အေကာင္ အထည္ေဖာ္တဲ့ ေနရာမွာ နရီ ဆိုတာ ဘာကို ေျပာလဲဆိုေတာ့ ဗမာ့ဂီတမွာ စည္း၀ါးမွာ သုံးတဲ့ အသုံးေပါ့၊ နရီတို႔ ၀ါးလတ္တို႔ ၀ါးေျပးတို႔ ၊ နရီ ဆိုတာ အ႐ိုးဆုံးနဲ႔ ျဖည္းျဖည္း မွန္မွန္နဲ႔ စည္းစနစ္ အက်ဆုံးေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒီလို သူတို႔ ရဲ႕အိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့ အခါမွာ အ႐ိုးသားဆုံးနဲ႔ စည္းစနစ္ အမွန္ဆုံး ၊ ေနာက္ အိေျႏၵရရ ဒီဟာကို အေကာင္အထည္ေဖာ္သြားၾကတယ္၊ အဲဒါပါပဲ။

ေမး။ ။ ဆရာ ဒီ၀တၳဳကို ဘာေၾကာင့္ ေရးျဖစ္တာလဲ ဆိုတာေျပာေပးပါဦး။

ဘာေၾကာင့္ေရးျဖစ္တာလဲ ဆုိေတာ့ ဒီေန႔အထိ ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ အခ်ိဳးအေကြ႕တိုင္း အခ်ိဳးအေကြ႕တိုင္းမွာ က်ေနာ္ တို႔ ဘက္မွာ ကုိယ္ခံအားေကာင္းတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့တယ္ဗ်။ ပ်ဴေခတ္ ကတည္းကေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါကို အဓိပၸာယ္ရွိစြာ အေျမာ္အျမင္ႀကီးစြာနဲ႔ ေပါင္းစပ္ႏိုင္တယ္ေပါ့ဗ်ာ၊ ေခတ္ကာလ အခ်ိန္မွာလည္း အဘက္ဘက္က မီဒီယာအားေကာင္းတာေရာ နည္းစစ္ နည္းပညာေတြအားေကာင္းတာေရာ ၊ ဒီလို အားေကာင္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီထက္မက ေပါင္းစပ္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အလမ္းေတြရွိတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ အဲဒါကို ဒီေန႔ လူငယ္ေတြဟာ သူတို႔နဲ႔ အနီးစပ္ဆုံးေခတ္ ကမၻာမွာ ဂ်က္ဇ္ ထြန္းကားေနတဲ့ အခ်ိန္၊ တဘက္ကလည္း ကလပ္စစ္ ေတြနဲ႔ ဆင္ဖိုနီ ၀ိုင္းႀကီးေတြ တအား ထြန္းကားေနတဲ့ အခ်ိန္၊ ဒီမွာ ဗမာ ဆိုင္း၀ိုင္းနဲ႔ ဗမာ တူရိယာ ပစၥည္းနဲ႔ ရွိေနတဲ့ ကာလ၊ သူတို႔နဲ႔ ေခတ္လူငယ္ေတြနဲ႔ အနီးစပ္ဆုံး ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လိုက္တဲ့ အခါမွာ အဲဒီကာလက အနီးစပ္ဆုံးကုိဗ်ာ။

အဲဒီကာလက ၁၉၂၅ မွ သည္ ၁၉၅၀ ေက်ာ္ ၁၉၆၀ ၀န္းက်င္ကာလ အတြင္း ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတဲ့ ကိစၥေတြကို က်ေနာ္ ေရးျဖစ္တာပါ၊ အဲဒါကို က်ေနာ္ ဥာဏ္စြမ္း ရွိသေလာက္ မႏၲေလးက ၿမိဳ႕မ တူရိယာ အသင္းႀကီးကို အေျခခံၿပီး ဆရာၿငိမ္း(ၿမိဳ႕မၿငိမ္း)တို႔၊ ဆရာသန္႔(ဒါးတန္း ဦးသန္႔)တို႔ ဘယ္လိုလုပ္ခဲ့ၾကသလဲ ဆိုတာကို က်ေနာ္ လက္လွမ္းမီသေ႐ြ႕ ၀တၳဳပုံစံ မ်ိဳးဖြဲ႕ၿပီးေတာ့ အသိေပးတဲ့ သေဘာပါပဲ။

ဒီစာအုပ္က မႏွစ္က ၾသဂုတ္၊ စက္တင္ဘာေလာက္က ထြက္တာပါ၊ စာအုပ္ မထြက္ခင္ ေ႐ႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းမွာ အခန္းဆက္ အေနနဲ႔ က်ေနာ္ ၁၁ လ ေရးခဲ့ပါတယ္၊ မႏွစ္က ေ႐ႊအျမဳေတရဲ႕ အႀကိဳက္ဆုံး ၀တၳဳ႐ွည္ ဆု ကိုလည္း ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။

ေမး။ ။ ေနာက္ဆုံး တခုေမးပါရေစ၊ အခု ဆုရတဲ့ အေပၚမွာ ဆရာ့ခံစားမႈကို ေျပာျပေပးပါ။

ေျဖ။ ။ ၀မ္းသာပါတယ္ဗ်ာ ၊ ဘာပဲ ေျပာေျပာ က်ေနာ့္ကို တကယ္တမ္း ဆူးငွက္အေနနဲ႔ ျဖစ္သြားေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ေပးခဲ့တာက လူထု ေဒၚအမာကိုဗ်၊ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ေဒၚေဒၚက ၉၃ ႏွစ္ ျပည့္ၿပီ၊ ဒီအခ်ိန္မွာ မရွိ ေတာ့ဘူး၊ အဲဒီ အတြက္ကေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ဒီ၀တၳဳကို သူဖတ္ၿပီးေတာ့ သူ ကုိယ္တိုင္ က်ေနာ့္ကို ေခၚၿပီးေတာ့ ၀မ္းသာ စကားေျပာဖူးတယ္၊ သူေရးေစခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို၊ အဲဒါပါပဲ။