ဆရာႏွင့္ ဒကာ ၿပီးေတာ့ စက္တင္ဘာ

ဦးလင္း | စက္တင္ဘာ ၁၇၊ ၂၀၀၈

“၀၉ … ၄၉၁၀ … ဟဲလို … မဂၤလာပါ” ေရႊမႏၲေလးမွ ဒကာေတာ္က ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသာအခါ … “ဟာ … ေဟ့လူ က်ေနာ္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္” ရန္ကုန္က အရွင္ဂမၻီရမွ ျပန္လည္မိန္႔ၾကားတဲ့ အသံပါ။ ဆိုလိုတာက ေတာ့ အင္ေဖၚမာေတြက ေနာက္မွ လိုက္ေနတဲ့ သတင္းစကားေပးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒကာက နားလည္လိုက္ပါ၏။

အခ်ိန္မွာ ၂၀၀၇ မတ္လ။ ရန္ကုန္ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုမ်ား အဆက္မျပတ္လႈပ္ရွားတက္ႂကြေနၾကခ်ိန္၊ လက္ရွိ အေျခအေန အား ဆက္လက္ရွင္သန္ေရးႏွင့္ ပိုမုိတိုးတက္ေရးအတြက္ ၀ိုင္း၀န္း အားျဖည့္ေပးႏိုင္ရန္ အထက္ ဗမာျပည္ မႏၲေလးသို႔ ႂကြေရာက္ေစလိုပါေၾကာင္း ဒကာႀကီးက ဖိတ္ၾကားလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

“အိုေက … က်ေနာ္ တက္လာခဲ့မယ္”

စက္တင္ဘာလဆန္း ၄ ရက္ေန႔မွာ အရွင္ဂမၻီရ မႏၲေလးၿမိဳ႕ကို ႂကြေရာက္လာၿပီ။ ဒကာေတာ္ အခန္းမွာပဲ အတူတူ သတင္း သံုးပါတယ္။ ခါတိုင္းလို ၃၀၀ က်ပ္တန္ ထမင္းတထုပ္၀ယ္ ေႂကြပန္းကန္ျပားမွာ ထည့္ၿပီး ေန႔ဆြမ္းကပ္လိုက္ရ၏၊

ဒကာ၏ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မေကာင္း။ အရွင္ဂမၻီရသည္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ဆြမ္းဟင္း ခ်ိဳခ်ဥ္ခဲဖြယ္ေတြ အျပည့္ အစံုႏွင့္ ဘုန္းေပး သံုးေဆာင္ရသည့္ ေန႔ကား ရွားပါးလွ၏။ ခါး၀တ္သကၤန္း တစံုတည္းႏွင့္ အထက္ဗမာျပည္ တခြင္ကို စည္း႐ံုးေရးခရီးႏွင္ေလ့ ရွိပါသည္။ သက္ေတာ္က ၂၉ ႏွစ္ပါ။ အရပ္အေမာင္းေကာင္းသည္။ အသား အေရက ခပ္လတ္လတ္။ အသံၾသဇာက သာယာ နာေပ်ာ္ဖြယ္။ ဇြဲလံု႔လမွာ တေနကုန္ လမ္းေလွ်ာက္ ေဒသစာရီ ႂကြခ်ီေတာ္မူေလ့ရွိသည္။

ေရႊ၀ါေရာင္ လြယ္အိတ္ႀကီး တလံုးေတာ့ပါပါ၏။ အေသအခ်ာ စာအိတ္ႏွင့္ ထည့္ပိတ္ထားေသာ လံႈ႔ေဆာ္စာမ်ား လြယ္အိတ္ ႏွင့္အျပည့္။ လမ္းတြင္ေတြ႔သမွ် သံဃာေတာ္မ်ားကို ေ၀ငွကပ္လႉလိုက္ေတာ့တာပါပဲ။ ေတာ္လွန္ေရး အတြက္ဆိုလွ်င္ ခက္ခဲ တယ္ဆိုသည္ သူ႔မွာမရွိ။ မည္သည့္အခါတြင္မွ် မညည္းညဴ။

သူ႔အယူအဆက လူ႔အခြင့္အေရး၊ သူ႔အေတြးက ဒီမိုကေရစီ၊ သူ႔အျမင္က စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရး၊ သူ႔ဆႏၵက လြတ္ေျမာက္ေရးပဲ။ သူေျပာသမွ်စကားလံုးတိုင္းသည္ ေတာ္လွန္ေရး။ အေၾကာက္တရားဆိုသည္ သူ႔အတြက္မဟုတ္။ သူ႕ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ ႀကိဳးစင္ေပၚတက္ရန္ အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ထားၿပီးျဖစ္သည္။

ဆရာႏွင့္ ဒကာစေတြ႔ခဲ့ၾကသည့္အခ်ိန္က၂၀၀၆ ခုႏွစ္မွာပါ။ လြတ္လပ္ၿပီး လံုၿခံဳသည့္ ေနရာတခုတြင္ျဖစ္ သည္။ ျမန္မာ့အေရး ေဆြးေႏြးပြဲေလးတခု လုပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဆရာေတာ္က ခုေတာ့ အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ဒကာတေယာက္ တည္း လြတ္ေျမာက္ေနဆဲပါ။ ရလာဒ္က ထိေရာက္ေအာင္ျမင္ခဲ့သည့္ ေဆြးေႏြးပဲြဟု ေျပာရမည္ျဖစ္ပါသည္။

လက္ေတြ႔လႈပ္ရွားရမည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခု ခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ပစ္မွတ္က အထက္ဗမာျပည္ မႏၲေလးၿမိဳ႕။ ရည္ရြယ္ခ်က္က လွ်ဳိ႕၀ွက္အစုအဖြဲ႔ေလးမ်ား တည္ေဆာက္ေရးတာ၀န္ကို ဆရာႏွင့္ဒကာ သေဘာတူ လက္ခံ လိုက္ၾကပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ ဆိုပါလ်င္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာက မ်ိဳးခ်စ္ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ား အေရာင္ အေသြး စံုရွိသည္။ အားမာန္ေတြကလည္းျပည့္၊ ရဲရဲေတာက္လႈပ္ရွားမႈေတြကလည္း ရင္သပ္႐ႈေမာစရာ။ သတၱိ ဗ်တၱိ ေတြကလည္း ကမၻာႀကီးက ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတာ္ေတြ ေပးရသည့္အဆင့္။ ေ႐ႊမႏၲလာမွာက ေဒၚ၀င္းျမျမတို႔တဖြဲ႔ တည္း ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရသည္။ သံဃာထုအတြင္းမွာလည္း ဦးေဆာင္ဆရာေတာ္မ်ား လိုအပ္ေနသည္ဟု ခံစားမိသည္။

ဆရာႏွင့္ ဒကာ ႀကိဳးစားလိုက္ၾကပါသည္။ အခ်ိန္ကား သိပ္မၾကာလွ။ ၆ လအတြင္း ေအာင္ျမင္မႈေတြက မယံုႏိုင္စရာပါ။ ဒကာေတာ္က ၾကည္ျပာေရာင္မြဲမြဲ တ႐ုတ္လုပ္ စက္ဘီးေလးစီးလို႔ေပါ့။ တေက်ာင္း၀င္ တေက်ာင္းထြက္ၿပီး တဦးႏွင့္တဦး ယံုၾကည္မႈေတြရရန္ တည္ေဆာက္ရသည္။ ေလကန္ေ၀ဖန္ေန႐ံုႏွင့္ မလံုေလာက္ပါ။

အခြင့္ႀကံဳတုန္း ေျပာျပရဦးမည္။ စည္း႐ံုးစုဖြဲ႕ရာတြင္ စည္းေႏွာင္အားမ်ား ေကာင္းလာေစရန္ ေမာင္းႏွင္အား Bonding Force လုိအပ္ပါသည္။ ထိုေမာင္းႏွင္အားအတြက္ က်ဆံုးမႈနည္းနည္းႏွင့္ေဆာင္ရြက္မႈ (Low Risk Action) ကို အသံုးျပဳ ေမာင္းႏွင္ ခဲ့ပါသည္။ ပိုစတာ ကမ္ပိန္းေတြ၊ လက္ကမ္းစာေစာင္ေတြ အပါအ၀င္ လူ႔အခြင့္အေရး စာအုပ္ေတြ ဗြီဒီယုိအေခြေတြ အျပန္ အလွန္ ေ၀ငွျဖန္႔ျဖဴးၾကပါသည္။

ရလာဒ္က အံ့ၾသယူရသည့္ တဦးႏွင့္တဦး ယံုၾကည္မႈမ်ား ခုိင္မာလာသည္ကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ တလတႀကိမ္ ပံုမွန္ ၾကာသပေတးေန႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္ ေဆြးေႏြးပြဲေလးေတြက တဦးကိုတဦး ေႏြးေထြးမႈေတြ ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ ယင္းသည္ အႏၱရာယ္ အနည္းဆံုးျဖစ္သည္ “စည္း႐ံုးရင္းတိုက္ တိုက္ရင္းစည္းလံုးမႈရရွိသည့္”ဒကာအႀကိဳက္ Political Defiance နည္းနာေတြပါ။ လူတိုင္းပါ၀င္ႏိုင္သည္။ သိပ္မခက္ခဲလွပါ။ သို႔ေသာ္ နည္းပညာမ်ားက လူထုၾကားထဲတြင္ က်ယ္ျပန္႔မႈ အားနည္းေနျခင္းက ခက္လွသည္။

ဆရာေတာ္ ေန႔ဆြမ္းစားၿပီးသည္ႏွင့္ ၿမိဳ႕တပတ္လိုင္းကားေတြစီးၿပီး လက္ကမ္းလံႈ႔ေဆာ္စာေတြ ေ၀ငွၾကသည္။ တေက်ာင္း ၀င္ တေက်ာင္းထြက္ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ အင္တာနက္ဆိုင္တြင္ တေန႔တာ အခ်ိန္ျဖဳန္းလိုက္ၾကသည္။

စက္တင္ဘာ ၅ ရက္ေန႔ညေရဒီယိုသတင္းက ဆံပင္ေမြးေတြ ေထာင္ထလာသလို ဒကာမွာခံစားလိုက္ရသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေမတၱာပို႔ၾကသည့္ ပခုကၠဴသံဃာေတာ္မ်ားကို အၾကမ္းဖက္ရက္စက္သည့္ သတင္းပင္။ ဆက္ခါဆက္ခါ နာေထာင္ရင္း မ်က္စိထဲတြင္ ျမင္ေယာင္လာသည္။ တခါက ဒကာေနခဲ့ဖူးသည့္ၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။ အိပ္၍ မေပ်ာ္ႏိုင္ေသာ ညမ်ား၏ အစလည္း ျဖစ္ပါသည္။

ေနာက္ေန႔မနက္ ၉ နာရီခန္႔တြင္ အရွင္ရာဇႏွင့္ညွိႏိႈင္းရန္ ဆရာဒကာလမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာၾကသည္။အဆင္ သင့္ပင္ ဆရာေတာ္ အရွင္ေခမိႏၵပါ ေရာက္ရွိေနပါၿပီ။ အေျခအေနေတြေဆြးေႏြးညွိႏႈိင္းၿပီးေနာက္ Statement တခုထုတ္ျပန္ရန္ သေဘာတူလိုက္ၾကပါသည္။ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာကို ႐ိုင္းျပစြာေစာ္ကားခဲ့သည့္ နအဖ အဖြဲ႔အား သံဃာထုတရပ္လံုးက ပူးေပါင္းပါ၀င္ ကန္႔ကြက္ၾကပါရန္ ႏိႈးေဆာ္တုိက္တြန္း ထားျခင္းျဖစ္သည္။ အထက္ဗမာျပည္ သံဃာ့သမဂၢႏွင့္ ရဟန္းပ်ိဳအဖြဲ႔ (ရန္ကုန္)တို႔ ပူးတဲြဲၿပီးထုတ္ေ၀ခဲ့ၿပီး Printer က မေကာင္း သည့္အတြက္ စိတ္ႀကိဳက္မထုတ္ေ၀ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၿပီး အင္တာနက္ကေဖးေျပးၾက ရျပန္ပါသည္။

နံနက္ ၁၁ နာရီေက်ာ္ေနျပီျဖစ္၍ အိမ္ေတာ္ရာ အေရွ႕ဘက္တန္းက ထမင္းဆိုင္ေလးတြင္ ဆရာေတာ္ ၀င္ေရာက္ ဘုန္းေပး သည္။ ထို႔ေနာက္ ၂၅ လမ္းက NET ဆိုင္မွာ၀င္ၿပီး လႈပ္ရွားလိုက္ၾကပါသည္။ ညေန ၃ နာရီ ထိုးသြားၿပီ၍ ခပ္သြက္သြက္ ဆိုင္ကထြက္ခဲ့ၿပီး ဆိုကၠားတစီး ေခၚလိုက္ရသည္။ မီဒီယာမ်ား အင္တာဗ်ဴး ရန္ ခ်ိန္းဆိုထားသည့္အခ်ိန္က နီးကပ္ေန သည့္အတြက္ျဖစ္သည္။ဒကာသံုးေနၾက ဖုန္းဆိုင္တဆိုင္ကို သြားၾကသည္။ ၂၅ လမ္းက ခ်ိဳင့္ခြက္မ်ားက ခရီးဖင့္ေႏွးေစရန္ ေႏွာင့္ယွက္ေနၾကသေယာင္ပင္။

ဆရာေတာ္က ထိုျဖစ္ရပ္ကို ထိထိမိမိ အသံုးခ်လိုက္ျပန္ပါ၏။ “တိုင္းျပည္ကို ေခ်ာက္ထဲ ဆြဲခ်ေနတာဟာ နအဖပါ” ဆိုသည့္ တရားေတာ္ကို ဆိုကၠားဆရာအား ေဟာၾကားေတာ္မူရင္း လမ္းေပၚက ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြကို လက္ညွိဳးႏွင့္ ထိုးထိုးျပေနပါေလ ေရာ။ ေကာင္းေလစြ။ ဒကာက (သာဓု) ၂ ႏွစ္ခြန္းေတာ့ ေခၚလိုက္ရသည္။ ဆရာႏွင့္ ဒကာေပကိုး။

စက္တင္ဘာ ၉ ရက္ နံနက္ အ႐ုဏ္ဆြမ္းအတြက္ လၻက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၾကသည္။ ဆရာေတာ္က ထမင္းဆီ ဆမ္းႏွင့္ အေၾကာ္ ၄ ခု။ ဒကာက က်ဆိမ့္တခြက္ႏွင့္ အီၾကာေကြး၊ ၿပီးတာႏွင့္ ဆိုင္ကထြက္လာပါတယ္။ ျပႆနာက စတက္လာပါ ေလေရာ။ တိုက္အုပ္ဆရာေတာ္၏ လက္ေထာက္က ပ်ာပ်ာသလဲႏွင့္၊ စိုးရိမ္မႈေတြ ကိုလည္း ျမင္ေနရပါသည္။

“ဒကာႀကီး ဒကာႀကီးရဲ႕ သတင္းေတြက အရပ္ထဲမွာ သိပ္ႀကီးေနၿပီ။ ဒီေနရာက ေခတၱေရွာင္ေနေပးေစခ်င္တယ္ ဒကာႀကီး” ဟုေျပာသည္။ ဒကာက ခပ္ျမန္ျမန္ ေခါင္းသံုးေလးခ်က္ ဆက္တိုက္ညိတ္လိုက္ပါ၏။ သိပ္ေတာ့မထူး ျခား။ ေမွ်ာ္လင့္ထား ၿပီးသားထဲက တခုပါ။ မေန႔က မေထရ္ႀကီးေက်ာင္းကို စစ္ဗိုလ္ ၄ ေယာက္ ကား ၂ စီးႏွင့္ ေရာက္လာၿပီး ဖုန္းနံပါတ္ ၄ ခု ေပးထားခဲ့သည္ကို ဒကာက သိၿပီးျဖစ္၏။ မေထရ္ႀကီးႏွင့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေတြပါ။ ဒကာႀကီးကလဲ မေထရ္ႀကီး လက္စြဲ ေတာ္ပဲေလ။

ျဖစ္စဥ္ေတြကို ဒကာ၏ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္အား ပန္ၾကားလိုက္ၿပီး႐ိုေသစြာ ဦးသံုးႀကိမ္ ခ်လိုက္ပါသည္။ ခြဲခြာခဲ့ရျခင္း ေတြထဲက တခုပဲေပါ့။ မထူးဇာတ္ခင္းရေပေတာ့မည္။ ဆရာႏွင့္ဒကာ ေျခဦးႏွင့္ ဒူးတည့္ရာ ထြက္လာခဲ့ရျပန္သည္။

႐ုတ္တရက္ “အလႉနားနီးမွ နားတဘက္ျဖတ္ရသည့္” အေျခအေနႏွင့္ ႀကံဳေတြ႔လိုက္ရ၏။ အရွင္ရာဇသည္ ခရီးေဆာင္အိတ္ ကို ျပင္ဆင္ေနပါၿပီ။ ေရာက္မဆိုက္ပင္ “ဒကာႀကီး က်ဳပ္ရန္ကုန္ကို ဒီေန႔ဆင္းရမယ္” ဟု ဆုိ သည္။ အေရးႀကီးကိစၥတခု ေပၚလာျခင္းျဖစ္၏။ ရန္ကုန္သာသနာ့တကၠသိုလ္မွ သူငယ္ခ်င္းေတြကိစၥျဖစ္ေန၍ ေခါင္းညိတ္လိုက္ရသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ယခုရက္ေတြမွာ အရွင္ဂမၻီရႏွင့္အတူ ရွိေနေစခ်င္၏။ အရွင္ရာဇ၏ အားမာန္ေတြကို ဒကာက ျမင္ေတြ႔ရၿပီး ျဖစ္သည္။

နက္နဲေသာ အၿပံဳးကို ပိုင္ဆိုင္ထား၏။ ပံုသ႑ာန္က ေသးေသးသြယ္သြယ္။ ေလသံက ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္း ေျပာင္း။ ႀကီးမား လွသည့္ သူ႔အားမာန္ေတြက ျမင္ႏိုင္ရန္ ခက္လွ၏။ လက္သီးဆုပ္ကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ကေလး လႈပ္ရွားရင္း “ေအာင္ရမည္ … ေအာင္ရမည္”ဟု ေႂကြးေၾကာ္တတ္၏။ အိေျႏၵသိကၡာေကာင္း၏။ ၾကည္ညိုဖြယ္ ရာအဆင္းႏွင့္ သိမ္ေမြ႔လွ၏။ ဒကာက ဦးသံုးႀကိမ္ ခညႊတ္လိုက္ပါသည္။ ဆရာေတာ္ အရွင္ဂမၻီရက ပတၳနိကၠဳဇၹန ကံေဆာင္ရန္ အေျခအေနကို ရွင္းျပကာ သေဘာထား ေတာင္းလိုက္သည္။ အရွင္ရာဇက (သာဓု … သာဓု … သာဓု) ဟု သံုးႀကိမ္ ေခၚလိုက္ေလသည္။

ဆရာႏွင့္ဒကာ ဆက္ေလွ်ာက္လာကာ ၂၆ လမ္းထိပ္က လမ္းေဘးဖုန္းေလးႏွင့္ ဆက္သြယ္လိုက္သည္။ ယခင္သတ္မွတ္ ထားေသာေနရာက အေျခအေနမေကာင္း၊ သတင္းေပါက္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္၍ အျခားတေနရာ ေျပာင္းလိုက္ရ၏။ ေစ်းခ်ိဳေတာ္ ေရွ႕မွ လိုင္းကားစီးလိုက္ၾကျပန္ပါသည္။ ခ်ိန္းထားသည့္မွတ္တိုင္တြင္ ဆရာ ဒကာ ဆင္းလိုက္၏။ ကြက္တိပါ။ အရွင္ေခမိႏၵ ႏွင့္အတူ ရန္ကုန္မွႂကြလာေသာ ဆရာေတာ္အရွင္ဦးၾသဘာသ ႏွင့္ အရွင္ဦးေတဇ တို႔ ၃ ပါးက ဆီးႀကိဳေနသည္ကို ေတြ႕ရ သည္။ ဆံုမိၾကၿပီးေနာက္ ဆရာေတာ္ေတြက ေရွ႕ကႂကြပါသည္။ ဒကာက အေျခအေနေတြကို အကဲခတ္ရင္း ေပ ၃၀ အကြာ ေနာက္က ေစာင့္ၾကည့္ရင္း လိုက္ပါခဲ့သည္။ OK ပါ၏။ အားလံုးတိုက္ေက်ာင္း ေအာက္ထပ္ကို ၀င္ေရာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္က တံခါးေတြပိတ္လိုက္ေတာ့၏။

ပီတိေတြက ဘယ္ကေရာက္လာမွန္းမသိ။ ဒကာ့ဘ၀တသက္ မေမ့ရက္ႏိုင္ေသာေန႔ပါ။ အရွင္ဦးေခမိႏၵ၊ အရွင္ဦးၾသဘာသ၊ အရွင္ဦးေတဇႏွင့္ အရွင္ဂမီၻရတို႔ ၄ ပါးသည္ ရာဇာ့ရာဇာႏွင့္ ရာဇာဓိရာဇာေတြခ်ည္းပါ။ အားမာန္ေတြကအျပည့္၊ နည္းပရိ ယာယ္ေတြက အလွ်ံပယ္၊ ပညာရွိေတြလည္းျဖစ္၊ ဗဟုသုတေတြကလည္း ႂကြယ္၀ေသာေၾကာင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြက ရွင္းလင္းျပတ္သားလွေပ၏။ ေလ့လာသူအေနျဖင့္ ကဗ်ာ၀ါသနာ ရွင္ ဆရာေတာ္တပါးလည္းရွိေနသည္။

စာစီရန္ ကြန္ပ်ဴတာကေတာ့မရွိ။ ေတာ္ပါေသး၏။ အရွင္ဦးၾသဘာသမွာ လက္ကိုင္ဖုန္းတလံုး ပါလာသည္။ သို႔မဟုတ္လ်ွင္ မီဒီယာႏွင့္ ဗ်ဴးရန္ အခက္အခဲေတြ႔ရေပဦးမည္။ တံဆိပ္တံုးတခုလိုေနတဲ့အတြက္ ဒကာၿမိဳ႕ထဲ တေခါက္ ဆိုကၠားနဲ႔ ျပန္ယူေပး ရေသး၏။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ပတၳနိကၠဳဇၹန ကံေဆာင္ သံဃာ့ သမဂၢတံဆိပ္တံုး ျဖစ္ ပါတယ္။ ဒကာျပန္ေရာက္ေတာ့ Statement တခု ေရးဆြဲၿပီးပါၿပီ။ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ ရာ သံဃာ့တပ္ေပါင္းစု အဖြဲ႕ႀကီး ဖြဲ႔စည္းလိုက္ေၾကာင္းႏွင့္ နအဖ စစ္အုပ္စုအား ေတာင္းဆိုခ်က္ ၄ ခုပါ၀င္ၿပီး ၁၇၊ ၉၊ ၀၇ ေန႔ထိ မလိုက္ေလ်ာပါက သံဃာ့တပ္ေပါင္းစုအဖြဲ႔ႀကီးမွ ဦးေဆာင္၍ဆႏၵျပမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ပါ၀င္ပါတယ္။

ဆိုကၠားတစ္စီး၀င္လာၿပီး ဘရိတ္ဆြဲသံကၽြိကနဲ တခ်က္ၾကားလိုက္ရသည္။ တခါးဖြင့္ၿပီး ပါလာေသာ ထမင္း ထုပ္ေတြကို ဆီးယူလိုက္၏။ အင္ဖက္ေတြႏွင့္ ထုပ္ပိုးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုင္ေနသည္ဖ်ာေပၚမွာပင္ စုပံုခ် လိုက္သည္။ မွတ္တမ္းတင္ ဓာတ္ပံု ႐ိုက္ယူလိုက္ျပန္ပါ၏။ တဦးတထုပ္က်စီပါ။ ဖ်ာေပၚမွာပဲ အထုပ္ျဖန္႔ ကာ ၀ိုင္းဖြဲ႔ဘုန္းေပးသံုးေဆာင္ေတာ္မူၾက ေလသည္။ အင္ဖက္နံ႔ သင္းသင္းေၾကာင့္ ပဲလား။ ေရႊလက္ရာကေကာင္း ၍ပဲလား၊ ဆာေလာင္ေန၍ပဲလားေတာ့မသိ။ အင္ဖက္ပဲက်န္မွ ရပ္လိုက္ၾက၏။ အရွင္ဂမၻီရကား ကဗ်ာကယာ လက္သုတ္ၿပီးေနာက္ မီဒီယာေတြ တပံုတေခါင္းႏွင့္ ဗ်ဴးေနေလေတာ့သတည္း။

ေနာက္ပိုင္းျဖစ္စဥ္ေတြကို အားလံုးက သိၾကသည့္အတြက္ ဒကာစာမဖြဲ႔လိုေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ သတင္း စကား ေတာ့ဆိုျခင္ ေသး၏။ ရက္စက္ယုတ္မာသည့္ စစ္အုပ္စုမွာ အေထြေထြအၾကပ္အတည္းေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ ယေန႔ ရင္ဆိုင္ေနရပါၿပီ။ ျပည္သူတရပ္လံုးကလည္း စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ႐ြံရွာမုန္းတီး ေနၾက ပါၿပီ။ ေတာ္လွန္ေရး ကား မေ၀းလွေတာ့ေပ။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္က်ဆံုးေရးသည္အဓိကဆိုေသာ ဘံု သေဘာတူညီမႈရွိေနသည့္ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ ျဖစ္ရပ္မွန္ကား ျပည္သူေတြက ေၾကာက္ေနျခင္းမဟုတ္။

မည္သို႔မွ် စားမ၀င္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေအာင္ ေၾကာက္႐ြံ႕ထိတ္လန္႔ေနသူမ်ားက နအဖ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစုသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သေဘာေပါက္ နားလည္ထားၾကေစခ်င္ပါသည္။ သူတို႔ျပဳခဲ့သည့္ ရက္စက္ ယုတ္မာမႈမ်ားက သူတို႔ထံ ျပန္လာလိမ့္မည္ဆိုသည္ကို စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက သိေနၾကပါၿပီ။

ဤအခ်ိန္တြင္ အေရးႀကီးသည္က ဆရာႏွင့္ဒကာကဲ့သို႔ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္၍ စည္းေႏွာင္အားျပည့္၀သည့္ အစုအဖြဲ႔ေလးမ်ား လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာ တည္ေဆာက္ထားႏိုင္မည္ဆိုပါလွ်င္ မၾကာေတာ့ေသာ ကာလ၀ယ္ ႀကီးမား ခိုင္မာသည့္ People Power ဆိုသည္ကို ဧကန္မုခ် ေပၚေပါက္လာရမွာ ျဖစ္ပါသည္။

ဤသို႔ဆိုလွ်င္ လူတိုင္း လူတိုင္းက “ဒါ ငါတို႔ကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္တိုက္ယူလို႔ရခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္၍ တရားမွ်တၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္သည့္ ဒီမိုကေရစီ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္သစ္ႀကီး ျဖစ္တယ္ လို႔” ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားႏိုင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း အမ်ိဳးေကာင္းသား အမ်ိဳးေကာင္းသမီးအေပါင္းတို႔။

လူအခ်င္းခ်င္းႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ … ။ ။